Felices

" Non soporto a obscena cara B da vida: dicir adeus e preguntar por que non has de volver máis, nunca máis, nunca. Non soporto aos que só rin coa boca, eses que non saben rir cos ollos. A mala educación, ou sexa a educación dos malos. A soberbia, a falsa humildade. As dobles caras e as caras dobles. A ese que só escoitan e non aprenderon, maiores, a dicir quérote. Non soporto aos que en vez de amar, disparan. Nin aos que perden a vida en cousas que non importan (e pensan que son importantes: eles e as súas cousas sen importancia ). Non soporto que alguén marche sen avisar, ou que rompar as farolas do adentro - con ganchos de tristeza - cando o sol está apagado. Non soporto que che doa. As palabras con bala. As balas con misión humanitaria. A humanidade sen humanos, ou sexa, con prezo e sen valor. Non soporto os prexuízos. Os xuízos de moral. Os que, independentemente da súa idade cronolóxica, cumpriron anos en biografía. Os que falan de máis. Os que presumen de non chorar. Os que ven a lúa en pensan, en realidade, que é un astro. Os que me chaman lunático, insultantemente. Os antigos (algúns mozos, por exemplo) que non len os clásicos. Os clásicos que se volveron antigos. Non soporto que rouben aos soños, ladróns de luva blanca, fascinerosos. Houbo un tempo que non soportaba que chagasen as dez, e non ter a quen dicirlle un poema, un ata mañá, un ámote; agora teño seis ollos comigo, e dígolles poemas, e ata mañá, e sinto que dicir ámote (quérote, gríta Marta cada noite) é a maior das fortunas. Non soporto que non compartas a alegría. Facer felices aos outros é o único modo de ser feliz "

- Xosé Carlos Caneiro